Ding 9

En nu dus mijn ervaringen tot nu toe met web 2.0. Ik moet eerlijk zeggen: het is tot nu toe niet "mijn ding".
Het bloggen ken ik al jaren van anderen. Zo heb ik vanaf het begin de weblog van Jan Marijnissen gevolgd (bestaat niet meer). Wat mij daaraan opviel was dat het altijd dezelfde mensen zijn die daarop reageren. En als je dat een poosje gevolgd heb, weet je het wel en gaat de lol ervan af.
Een andere blog die ik al jaren volg is die van de zoon van vrienden die naar Canada emigreerde. Via zijn blog volgen wij zijn ervaringen. Deze blog wordt maar 1 keer per kwartaal geupdate, maar dan ben je ook weer helemaal op de hoogte van het wel en wee van de familie. Omdat de frequentie van tevoren vast staat, is het ook goed te volgen.
Dit zijn 2 voorbeelden van persoonlijke blogs. Blogs voor het bibliotheekwerk zie ik niet zo zitten. Wat moet je daarin zetten, hoe vaak houd je de blog bij, wat doe je met reacties, etc. Dat kost veel tijd en vaak zijn de reacties niet serieus of wordt er gereageerd op reacties van anderen. Met andere woorden, voor 'werk' is het een tijdverslindende bezigheid waarvan ik het nut niet inzie.
En dan de foto's en wat je daar allemaal mee kunt. Ik ben blij dat we een creatieve afdeling hebben die zich daarmee bezig houdt. Foto's maken vind ik wel leuk, maar daar blijft het dan ook bij. Ik voel niet de behoefte daar van alles mee te gaan doen. Ook hoef ik ze niet te delen met anderen. Foto's zijn mijn prive herinneringen en die kan/wil ik niet delen met anderen via internet.
Maar dat je daar leuke dingen mee kunt doen laten de affiches wel zien die we in de bibliotheek hebben hangen over activiteiten waar we de aandacht op willen vestigen.
Daar zitten de laatste jaren hele leuke tussen en ik ben blij dat er collega's zijn die dit zo goed kunnen.